Om de kijker beter te laten begrijpen wat de diepere gevoelens achter deze beelden zijn, geeft hij elk beeld een uitdrukking mee die voor zichzelf spreekt.

Bij vijf van zijn bronzen beelden heeft hij een kinderverhaal geschreven in de vorm van een droom.

Het eigen maken van zijn beeldtaal is ontstaan door veel zelfstudie.

Als kind probeerde Kasper vaak met voor de hand liggende materialen zoals hout en zachte steen iets herkenbaars te creëren, wat in die tijd nog geen naam kende.

 

In de jaren zestig uitte hij zijn creativiteit niet alleen in het plastische, maar hij nam in verenigingsverband ook deel aan wedstrijden, waar hij behalve met klei bewerken en schilderen ook vaak prijzen behaalde op het gebied van declameren.

 

Daarna ontwikkelde hij zich tot leraar handvaardigheid; een vak waarin hij jarenlang op scholen les gaf. Het grootste gedeelte van zijn leven werkte hij in de gezondheidssector, maar het creatieve element bleef boeien.

 

Vanaf de eeuwwisseling krijgt hij meer de behoefte om zijn ontwerpen in brons vorm te geven. En zo ontstaan zijn in hoofdzaak geabstraheerde dieren. Een enkele keer wordt een mensfiguur uitgebeeld.

 

Bij het zien van Kaspers beelden; die een soort mythologische uitstraling weergeven, bekruipt je het gevoel of ze uit de oertijd stammen.